Οι έσχατοι έσονται πρώτοι
Πώς ένας λαός ουραγός στην εξοικονόμηση ενέργειας, στην ανακύκλωση και στο σεβασμό προς τη φύση αναδεικνύεται πρώτος σε μια «φιέστα» για την προστασία του περιβάλλοντος;Οδηγούσα εκείνο το σαββατόβραδο και αναρωτιόμουν αν τα μισά παπιά που κινούνταν χωρίς φώτα, οι ταξιτζήδες που «ξεχνούσαν» να ανάψουν φλας ή τα χαλασμένα φανάρια στις διασταυρώσεις αποτελούσαν μέρος της ενεργής συμμετοχής της χώρας μας στην «Ώρα της Γης»...
Αν και δύσκολα θα έβρισκε κανείς κάποιο επιχείρημα ενάντια σε τέτοιες πρωτοβουλίες, όπως το κάλεσμα για σβήσιμο των φώτων το βράδυ της 28ης Μαρτίου, προσωπικά αυτού του είδους οι συμβολικές ενέργειες με εκνευρίζουν.
Γιατί, αν δεν είναι αντίφαση, τότε τι είναι ένας λαός ο οποίος αλλοιώνει, καταστρέφει και βιάζει με κάθε τρόπο το περιβάλλον όπου ζει και κινείται, και ξαφνικά αναδεικνύεται πρώτος στον κόσμο σε συμμετοχή στη συγκεκριμένη κίνηση; Πόσο εύκολο και υποκριτικό, αλήθεια, είναι να ασχολείσαι με κάτι τόσο ανώδυνο, και τον υπόλοιπο χρόνο οι πράξεις σου να μη δείχνουν τον παραμικρό σεβασμό προς τον πλανήτη που προσωρινά σε φιλοξενεί; Σαν να έδωσες ελεημοσύνη μία φορά στο φανάρι για να κάνεις εντύπωση στους άλλους, και να καθάρισες για πάντα. Αν, όμως, δεχθούμε ότι όντως πιάνουν τόπο τέτοιου τύπου εκστρατείες, οι 4ΤΡΟΧΟΙ θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάποιες πρωτοβουλίες που αρχικά θα αφορούσαν τη συμπεριφορά μας πίσω από το τιμόνι, με στόχο πάντα την προστασία του περιβάλλοντος. Τι θα λέγατε, λοιπόν, αν καθιερώναμε κάποιες μέρες και ώρες που θα αποφεύγαμε κάποιες ενοχλητικές συνήθειές μας; Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε, για παράδειγμα, με τη «μέρα που δεν πετώ το φραπέ από το παράθυρο», η οποία ίσως θα μπορούσε να συνδυαστεί με την «ώρα που δεν αδειάζω το τασάκι στην άκρη του πεζοδρομίου, δεν αμολάω στο δρόμο τη γόπα, το μισοάδειο μπουκάλι νερού, το περιτύλιγμα από το πακέτο των τσιγάρων και τις φλούδες από πορτοκάλι», τη «μέρα που δεν πετάω μπάζα, σπασμένες καρέκλες, χέστρες και στρώματα στα ελεύθερα οικόπεδα», «δε ρίχνω στους μπλε κάδους ό,τι σκουπίδια μου κατέβει», «δεν πιάνω δύο θέσεις στο πάρκινγκ γιατί έτσι με βολεύει, κι ο άλλος ας φέρνει βόλτες για να βρει πού θα σταθμεύσει», «δεν αφήνω τέρμα τη δυνατή μουσική, κάνοντας τους άλλους να σκεφθούν ότι μειονεκτώ σε κάποιον “κρίσιμο” τομέα», «δε μαρσάρω για να δείξω την ανυπομονησία μου, λες και οι άλλοι είναι αργόσχολοι», «δεν γκαζώνω μέχρι το φανάρι, που είναι ήδη κόκκινο, και μετά πέφτω στα φρένα», «δεν κορνάρω πριν ακόμα πρασινίσει το φανάρι, ούτε κοιμάμαι όρθιος μπροστά σ’ αυτό γιατί έτσι κι αλλιώς θα με ξυπνήσει αμέσως κορνάροντας ο από πίσω κάφρος», «δεν πηγαίνω με 80 στη μεσαία λωρίδα του αυτοκινητόδρομου, λες και σκοπεύω να πάρω (άλλον) ένα υπνάκο μέχρι την επόμενη στροφή», «δεν κλείνω τη διασταύρωση και, όταν το κάνω, δε σφυρίζω αδιάφορα, σαν να είναι η πρώτη φορά που την πατάω», «δεν οδηγώ δαιμονισμένα μέσα στην πόλη, για να φτάσω 3 λεπτά νωρίτερα σπίτι, που θα τα σπαταλήσω μπροστά στο χαζοκούτι», «δεν παίρνω το αυτοκίνητο για να πάω στο περίπτερο για εφημερίδες (μπορεί έτσι κάποια στιγμή να αποφύγω και το έμφραγμα)», «δεν προσπερνάω την ουρά όσων περίμεναν υπομονετικά για να στρίψουν αριστερά στο φανάρι, γιατί εγώ νιώθω πιο έξυπνος, κι όταν μου κορνάρουν ενοχλημένοι, δεν τους μουτζώνω γκαζώνοντας, αλλά αντιλαμβάνομαι την “εξυπναδίστικη” συμπεριφορά μου».
Προφανώς, η λίστα των βλαπτικών προς το περιβάλλον και, εντέλει, αντικοινωνικών συμπεριφορών των Ελλήνων οδηγών είναι τόσο μεγάλη, που δε θα έφταναν όλες οι ώρες και μέρες του χρόνου προκειμένου να τις «εορτάσουμε». Γιατί η έλλειψη ομαδικού πνεύματος του λαού μας και η εγωιστική συμπεριφορά μας αντανακλώνται πρώτα και καλύτερα στην οδήγηση, εκεί που μέσα από το «οχυρό» μας θα κάνουμε αυτό που βολεύει εμάς, αδιαφορώντας για το σύνολο. Δε χρειάζεται, λοιπόν, να δούμε σβηστά φώτα στις πόλεις μας, προκειμένου να διαπιστώσουμε αν έχουμε ευαισθητοποιηθεί για το περιβάλλον. Μπορούμε να το μετράμε μέρα με τη μέρα εκεί έξω στο δρόμο, από τον τρόπο που οδηγούμε..._ Μ. Σ.